Początki Szarej Kamienicy sięgają połowy XIII wieku w.,  a wiec czasów Bolesława Wstydliwego - reforma odbudowania grodu krakowskiego na nowych zasadach pozwala jednemu z bogatych mieszczan postawić na jednej z działek (36 na 72 łokci)  2, może nawet 3 piętra murowanej siedziby.  Za króla Władysława  Łokietka do kamienicy zostaje przyłączony budynek przy ul. Siennej w wyniku powstaje nowe zbytkowne lokum z charakterystycznym rzutem w kształcie litery L.

Domyślamy się, że w XIV w. właścicielem Szarej jest Mikołaj Wierzynek Starszy - bliski przyjaciel króla Kazimierza Wielkiego, którego kochance – Sarze -  dom ten prawdopodobnie zawdzięcza swój przydomek ,  lub równie zamożny radca Gerlach.  Dzięki staraniom jego następcy do głównego budynku zostaje dobudowane II piętro - malowane są stropy, przekuwane nowe portale,  zaś tylna izba gmachu od Siennej nakryta zostaje przepięknym sklepieniem.  Za renesansu Kamienica przechodzi najprawdopodobniej w magnackie ręce rodu Zborowskich,  potem kolejno - Banczów, Koźlów, Krupków. Następnym właścicielem jest sekretarz cesarski Jan Ways, po którym pałac przejmują wpływowi Myszkowscy, zaś po nich – nieprzyzwoicie  bogaci Zebrzydowscy. 

Renesans i jego moda skutkują pojawieniem się w 1557 r. dachu pogrążonego z attyką (rzecz  ładna,  przydatna, ale – w klimacie umiarkowanym – nie nazbyt praktyczna). Po 20 latach z powodu zbierania się na dachu dużych ilości wody (brak odpływu!!) w kamienicy pojawiają się pierwsze oznaki erozji. By ratować ścianę gospodarze budują malowniczą szkarpę. Dodatkowym problemem są uciążliwi sąsiedzi  prowadzący z właścicielami „wojnę podjazdową” powodującą szereg zniszczeń. Remonty w XVI wieku na niewiele się zdają. Dopiero rodzina Zebrzydowskich, w czasie swych 80-letnich rządów podejmuje trud przebudowania Szarej w pałac wczesnobarokowy.   Rozbudowana 2-pięrowa oficyna, wielka sala z 10 oknami, ciosane kominy zdobione stropami i piękną kamieniarką, nowatorski projekt systemu kanalizacyjnego, a na parterze małe składziki wynajmowane przez kupieckich Żydów –nietrudno wyobrazić sobie kamienicę z czasów jej najlepszej prosperity.  Niestety nie długo dane jej będzie cieszyć się tym stanem… 

Po szwedzkim potopie całe miasto, a wraz z nim i pałac zaczyna popadać z w ruinę. W 1673 roku posesję przejmują Czartoryscy i przeznaczają dom pod wynajem. Miejsce dawnej koloni żydowskiej zajmują  rzemieślnicy. Z biegiem lat Czartoryscy się bogacą - idzie  za tym szereg modernizacji budynku.  Kamienica znów cieszy się dobrą chwałą. Wysiłków remontowych nie torpeduje nawet szturm Moskali w 1768 roku   i nowy właściciel Franciszek Żeleński w 1787 roku może dumnie podejmować  tu króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. 

Najchlubniejszą kartą zapisuje  się jednak w dziejach Szarej rok 1794 –w budynku mieści się oficjalna kwatera sztabu Tadeusza Kościuszki . 

Po rozbiorach w kamienicy ciągną się nieudane prace budowlane. Rządy Żeleńskich, Wiszniewskich i Skarżyńskich nie są zbyt pomyślne i gmach podupada. Na domiar tego odgórnym zarządzeniem pałac zamienia się w koszary!  W 1846 roku Szara po raz drugi staje się siedzibą władz krajowych Rządu Narodowego Powstania Krakowskiego. Po stłumieniu powstawania Austriacy nie pozostają dłużni i lokują w niej oddział saperów, następnie szkołę elementarną. 

Na szczęście w odpowiednim czasie swój sklep kolonialny postanawia posadowić tu Stanisław Feintuch – kupiec ze spolonizowanej żydowskiej rodziny.  Dzięki  jego przedsiębiorczości w ciągu 40 lat Szara staje się największym domem handlowym miasta. Feintuch zmienia nazwisko na Szarski i podejmuje się - na miarę swoich możliwości - renowacji budynku. Szereg niezbędnych wówczas remontów przeprowadzi jednak dopiero jego syn Henryk wspólnie z konserwatorem Stanisławem Tomkowiczem. Budynek zostanie ozdobiony na sposób młodopolski (przepiękne polichromie Józefa Mehoffera), otrzyma windę. Niestety popełnione wówczas błędy zniszczą bezpowrotnie część zabytkowych detali.

W 1912 roku kamienica jest jedną z największych ozdób Rynku. W czasie II wojny światowej sklep ma się dobrze, jednak już w 1950 r. Szarscy, nękani niesprawiedliwymi „domiarami podatkowymi”, likwidują przedsiębiorstwo, co inicjuje najtrudniejszy okres w dziejach Szarej związany z jej niefrasobliwą, więcej: noszącą niekiedy znamiona celowej dewastacją przez ówczesne władze. Zakup kamienicy przez prywatnych inwestorów w latach 90. XX w. okazuje się ratunkiem dla szacownego gmachu. Nowi właściciele podejmują decyzję o przyznaniu majątku na rzecz Fundacji Grey House Szara Kamienica, która objąć ma pieczę nad restauracją w myśl zasady ”dobrze rozumianego konserwatyzmu w działaniu”. Budynek odzyskuje dawną świetność stając się miejscem, gdzie w wyjątkowy sposób łączą się profesjonalizm, nowoczesność i niezwykła tradycja.